Drodzy Parafianie, pragnę kontynuować zapoczątkowane przez księdza Prałata Ryszarda liturgiczno-duszpasterskie informacje FARA DĘBICKA, rozprowadzane
w naszej parafii w każdą niedzielę. Z małymi wyjątkami, będę uzupełniał rubrykę zatytułowaną „zdaniem proboszcza”. Będzie to dla mnie sposobność podzielania się kilkoma myślami dotyczącymi życia Kościoła i naszej wspólnoty parafialnej. W duchu odpowiedzialności za dobro wspólne wypadnie poruszyć tematy dotyczące wiary i moralności obecne w przestrzeni publicznej. Zapewne, będą i takie niedziele, gdy w rubryce pojawią się tak po prostu słowa płynące z serca: dziękuję, przepraszam, proszę. Dobiega końca pierwszy tydzień mojego proboszczowania w Parafii Świętej Jadwigi. Gdybym chciał oddać ten czas posługując się jednym słowem, bez wahania wskazałbym słowo SPOTKANIE. W minionym tygodniu było ich wiele. Te oficjalne, bo kultura wymaga, by złożyć wizytę włodarzom miasta, powiatu, gminy. Te w obrębie plebani i domu św. Jadwigi. I te z Wami, drodzy Parafianie. W czasie spotkań doświadczyłem wiele życzliwości. Usłyszałem wiele dobrych słów. Zapewnień o modlitwie i chęci pomocy w różnych przestrzeniach życia parafialnego. Najważniejsze, spotkania były szczere i wypełnione uśmiechem. Rozwijamy się, dojrzewamy w człowieczeństwie dzięki relacjom. W nich poznajemy drugiego człowieka, jego sposób myślenia, wartości, którym pozostaje wierny w życiu. Sami w spotkaniu dajemy poznać siebie, kim jesteśmy i dla kogo żyjemy. Świat wirtualny „okrada” nas systematycznie ze spotkań. Odbiera trzeźwość myślenia, wyśmiewa podstawowe wartości, a wyrażanie emocji sprowadza do uśmiechniętej „minki”, czy też innego znaku wątpliwej treści.  Szukajmy i ceńmy spotkanie z drugim człowiekiem. Jest ono ważne również dla naszej wiary. Kobieta Kananejska z dzisiejszej Ewangelii, szukając pomocy dla swojej chorej córki, doszła do granic ludzkich możliwości. Współcierpiąc, współodczuwając, kochając wychodzi z własnej egzystencji, nie trzyma się kurczowo siebie – wychodzi na spotkanie Jezusa. Dla nas wierzących najkrótszą drogą do Boga jest miłość bliźniego.

Dzisiaj to właściwie  mój pierwszy dzień bycia emerytem. Co się czuje? Raczej nic się nie zmieniło w mojej głowie i nadal korzystam z pięknej zdolności myślenia. Dziękuję jeszcze raz wszystkim parafianom i dębiczanom za piękny czas współpracy w tworzeniu wszelakiego dobra służącego temu miastu. Dziękuję wszystkim instytucjom z którymi zetknąłem się w ciągu dwudziestu lat proboszczowania. Dziękuję wszystkim rozumiejącym moją posługę związaną ze zbawieniem wysłużonym przez Jezusa Chrystusa. Nie wszyscy przyjmują fakt, że każdy jest zaproszony przez Boga, by tak kroczyć przez życie, aby osiągnąć szczęśliwą wieczność. No cóż, każdy ma wolną wolę i wybiera to co uważa za dobre dla niego. Młodzieniec ewangeliczny chciał być doskonały, ale był zbyt przywiązany do materii i odszedł od Jezusa zasmucony. W moim ostatnim już zdaniu proszę Was nie odchodźcie zasmuceni od Chrystusa, tylko idźcie z radością Jego drogą a będziecie szczęśliwi i tu i tam. Przekazując parafię nowemu duszpasterzowi, zapewniam o moim wsparciu i będę się cieszył każdym dobrem duchowym rodzącym się  z życia sakramentalnego i zasłuchania w Słowo Boże. Niech Bóg ma Was w swojej opiece a św. Jadwiga czuwa nad parafią i miastem.

ks. Ryszard Piasecki

Ostatnie zdanie urzędującego proboszcza wiążę z moją dwudziestoletnią posługą w naszej pięknej parafii. Obejmując w 2003 roku urząd proboszcza miałem w świadomości postać Ks. Prałata Stanisława Fiołka, długoletniego (35 lat), doświadczonego i akceptowanego duszpasterza tej parafii. W moich myślach wówczas przewijało się pytanie: czy podołam. Odpowiedź na to pytanie rodziła się przez lata mojej posługi w tej wspólnocie. W tym okresie bardzo szybko następowały zmiany w społeczeństwie a co za tym idzie i w stylu życia. Wiara u wielu katolików przestała odgrywać rolę podstawowego źródła moralności. To powodowało trudności duszpasterskie, zwłaszcza wśród ludzi młodych, którzy niestety wychowywani zostali w klimacie konsumpcjonizmu. Wartości duchowe zostały zepchnięte niemal na margines życia u wielu ludzi. Mimo takiej sytuacji niezmiennie starałem się głosić podstawową prawdę o człowieku: stworzonym, umiłowanym przez Boga i przeznaczonym do zbawienia. Cieszyłem się każdym uczestnikiem Eucharystii, gdyż ta obecność praktycznie pokazuje jego wiarę: jestem na spotkaniu z Panem. Cieszyłem się wszystkimi wspólnotami działającymi w parafii. Cieszyłem się wspólnotą kapłańską oraz sióstr zakonnych. Cieszyłem się rozmaitymi wydarzeniami, których nie brakowało na przestrzeni tak wielu lat. Zaś Bogu dziękuję za dar duszpasterzowania w parafii św. Jadwigi w Dębicy a wszystkich parafian pozostawiam w mojej wdzięcznej pamięci.

Nie tak dawno odwiedziłem przepiękną miejscowość Kamiannę koło Krynicy, znaną z pszczelarstwa. Spacerując z właścicielem zauważyłem grupę dzieci zajętą tkaniem i nieco zaskoczony takim zajęciem zapytałem: skąd są te dzieci? Z Warszawy a zajęcia wymyślają im wychowawczynie. Po pół godzinie spotykam te same dzieci w sklepiku pszczelarskim, gdzie jest wyeksponowana za szkłem ramka z plastrem miodu i pracującymi pszczołami. Dzieci miały odnaleźć pszczelą matkę i jak to w grupie bywa emocje przy tym wyrażane były dosyć głośno. Któraś z dziewczynek dosyć szybko odnalazła matkę i dzieci spokojnie opuściły sklepik. Ostatnia wyszła opiekunka, którą zapytałem; proszę pani, a gdzie się podziały smartfony? Ona uśmiechnęła się zrozumiawszy moją aluzję i odpowiedziała; dzieci mają prawdziwe wakacje, bez zbędnego towarzystwa. Pomyślałem: mądra pani i posłuszne dzieci. Czyli można.