Testament Benedykta XVI napisany w 2006 roku jest świadectwem wiary wielkiego człowieka. Najpierw dziękuje Bogu za dar życia, co dzisiaj nie jest tak oczywiste dla wielu katolików, którzy uważają życie za działania biologiczne rodzicieli a Bóg z tym nie ma nic wspólnego. Benedykt dziękuje też swoim rodzicom za coś co jest istotne dla ojca i matki: jasna wiara ojca i głębokie oddanie i dobroć matki. Dziękuje Bogu za prowadzenie nawet w chwilach zamętu, w których podnosił go i dawał na nowo światło swego oblicza. Wreszcie apeluje: „…trwajcie mocno w wierze! Nie dajcie się zwieść!”. Nie wiem ilu katolików zastanowi się nad tym testamentem, który nie jest ostatnią wolą prywatnego człowieka lecz świadectwem wielkiego myśliciela i człowieka wiary. Takich ludzi nam potrzeba, ale równocześnie rodzi się pytanie, czy współczesny młody człowiek potrzebuje jeszcze autorytetów? Odpowiedź jest trudna, ale doświadczenie podpowiada nam o panoszącej się wszechwiedzy młodego pokolenia, które nie potrzebuje żadnych  przewodników, tym bardziej duchowych. Młodzi najlepiej wszystko wiedzą a więc i to, że Boga nie ma. Jest to smutne, gdyż w ten sposób młodzi pogrążają się w dramacie istnienia a życie staje się bezsensem.

Wizyty duszpasterskie, które tradycyjne się rozpoczęły w katolickich parafiach, spotkały się z negatywną narracją w mediach internetowych. Zdjęcie księdza w komży z kopertą w ręku, dywagacje czy należy dawać, a jeżeli tak to ile, określenia „facet w czarnej sukience”  czy przywoływanie oczekiwań kulinarnych księdza to niektóre przykłady deprecjacji wizyt duszpasterskich, które są nie tylko tradycją, ale też nakazem Prawa Kanonicznego. Wizyty duszpasterskie wyglądają bardzo różnie; w naszej diecezji jest to okres Bożego Narodzenia i kapłani idą „od domu do domu”, gdyż to ułatwia kolędę. Przyjęcie duszpasterza nie jest obowiązkiem i z tego tytułu nikt nie popełnia grzechu, ale zlekceważenie takiej wizyty rodzi pytanie o więź parafialną, stosunek do duszpasterza czy może nawet do wiary. Nie ulegajmy naciskom medialnym a swoje wątpliwości do rzeczywistości wizyt duszpasterskich, chociażby w naszej parafii łatwo możemy rozwiać. Owszem, czasem są trudne tematy do omówienia, ale tego nie należy się obawiać, gdyż ksiądz to nie słoń w składzie porcelany.

Przemija wszystko a Boże Narodzenie trwa, nie tylko w świątecznym wspomnieniu, lecz w zbawczym wydarzeniu, które ciągle dotyka naszego życia. Pełni radości składamy wszystkim Parafianom świąteczne życzenia. Niech ożyje Wasza wiara, abyście mocni wewnętrznie radzili sobie z trudną codziennością.  Pan niech obdarza Was potrzebnymi łaskami – wszelką pomyślnością i zdrowiem a wspomnienie narodzin Zbawiciela nadaje sens waszemu życiu.

                                                         Duszpasterze Parafii Świętej Jadwigi

Znowu święta! Taki okrzyk według mediów, zwłaszcza internetowych wznosi coraz więcej ludzi. Święta spędzę z moim psem – wyznaje ponoć bohaterka jakiegoś tekstu, mając dość spotkań z rodziną. Inni mówią o „kłamstewku” kierowanym do rodziców – w święta znowu muszą pracować, a są i tacy, którzy żyjąc niemoralnie nie chcą narażać się na rodzinne pytania i stresy. Wobec takich zamiarów święta te tracą wymiar rodzinny. Czym właściwie są Święta Bożego Narodzenia? Laicyzacja spowodowała, że świętowanie wypełnione zostaje konsumpcją. Dekoracje, dobre jedzenie, prezenty stały się istotną treścią świąt. Starszemu pokoleniu do głowy nie przyszło, by Święta Bożego Narodzenia wiązać z prezentami. Dzisiaj bez prezentu i to po choinkę ani rusz.  Coraz częściej święta związane są też z turystyką czy wyjazdami do kurortów. Religijny charakter zanika przez świecki styl życia katolików. Nie tak dawno przysłuchiwałem się dyskusji poświęconej przeżywaniu świąt i jeden z dyskutantów wysunął tezę, że tych świąt nie da się już uratować ze szponów konsumpcyjnych i należałoby przenieść je na zupełnie inny termin. Nie podzielam pomysłu przeniesienia świąt na inny termin ale przyznaję rację, że uwolnienie się od konsumpcji jest raczej niemożliwe. Dobrami materialnymi koimy bałagan duchowy, nasze niepowodzenia, braki w relacjach rodzinnych. Powstaje więc pytanie, czy czasami nie są to oznaki degradacji człowieka? Wychowanie przez obsypywanie dziecka prezentami prowadzi właściwie donikąd. W miniony czwartek usłyszałem w radiu relację małego chłopca, który mówił o wspaniałych bajkach opowiadanych mu przez ojca i o jego marzeniu by tato te bajki zapisał w formie książki; tak też się stało. Drogi ojcze, katoliku; czy opowiadałeś swojemu dziecku nie tylko bajki, ale prawdę o Świętach Bożego Narodzenia? Może przyjechałeś z pracy zarobkowej na święta – czy powiedziałeś swoim dzieciom jakie to jest ważne spotkanie, gdyż Bóg się narodził, stał się człowiekiem, byśmy byli szczęśliwi i dlatego razem, w rodzinie przeżywamy pamiątkę tego wydarzenia. Unia Europejska chce świąt, ale nie Bożego Narodzenia i to jest hipokryzja unijnych biurokratów w stosunku do prawdy i tradycji. Nie dajmy się zwieść i świętujmy Boże Narodzenie w autentycznej miłości Boga i miłości naszej rodziny.