Wniebowstąpienie jest nie tyle świętem odejścia Chrystusa z tego świata, ile świętem Jego obecności wśród nas. „Nasz Pana nie opuścił niebios, gdy stamtąd przyszedł do nas; nie opuścił też i  nas, kiedy znowu wstąpił do niebios. Cierpi jednak na ziemi, ilekroć my, Jego członki, doznajemy utrapień. On sam daje tego dowód, gdy woła z niebios: Szawla, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz?” – tak rozumiał to św. Augustyn.

Duch Święty jest najlepszym z pocieszycieli tak określa Go liturgia. Będzie przebywał z nami aż do paruzji (powtórnego przyjścia Chrystusa), aby nas pocieszać. Pozostanie z nami to znaczy nie będzie pocieszał nas z zewnątrz, ale przebywając z nami, mówiąc do nas od wewnątrz. Tak działa Duch Święty – trzeba otworzyć się na Jego obecność.

Trwoga u chrześcijanina to przejaw braku wiary. Dostrzegamy coraz więcej zalęknionych ludzi, którzy nie rozumieją, że droga życia ziemskiego ma swój finał w naturalnej śmierci, za którą czeka Chrystus wraz z Bogiem Ojcem i Duchem Świętym. Trzeba tylko uwierzyć i prawdziwie miłować.

My, chrześcijanie, musimy nauczyć się rozpoznawać pomiędzy tysiącem głosów dźwięczących w powietrzu głos naszego pasterza. Musimy uchwycić głos Jezusa, mimo, że jest zagłuszany przez różne ideologie i tłumaczenia.