Znając Jezusa, Marta powinna była zrozumieć, że Jemu milsze było to, żeby Go słuchała i była z Nim niż wystawny obiad złożony z wielu dań. Dla Niego bowiem pokarmem najbardziej pożądanym było wypełnianie i głoszenie woli Ojca.

Gdy czytaliśmy dzisiejszą przypowieść, może zdenerwowała nas postawa lewity i kapłana, którzy przeszli obok rannego i nawet się nie zatrzymali. Może jednak powinniśmy zmienić cel naszego gniewu. Ileż to razy my byliśmy tym lewitą i kapłanem? Woleliśmy nie ryzykować, by się nie pobrudzić lub nie nabawić się kłopotów.

Wszyscy musimy ponownie odkryć, iż jesteśmy posłani. Trzeba czasu żeby narodziły się właściwe formy ewangelizacji, ale już od teraz trzeba robić wszystko co możliwe, żeby zerwać z obojętnością i biernością. Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za wiarę, nie tylko kapłani.

W sumieniu aktualizują się apele skierowane przez Jezusa do swoich uczniów. W sumieniu Bóg skłania mnie do realizowania mojego powołania przez konkretne wybory. Sumienie jest Bożym przekaźnikiem. Trzeba ponownie odkryć to miejsce wewnątrz nas i przyzwyczaić się do dialogu z naszym sumieniem.