Niepodległość, jak to pięknie brzmi, zwłaszcza w sercach tych Polek i Polaków, którzy już nie pamiętają 123 letniej niewoli trzech zaborców lecz czasy II Wojny Światowej czy okres powojenny, kiedy istniała Polska zwana Ludową, uznawana przez cały świat, ale jako państwo zależne od ZSSR. To pokolenie doświadczyło czym jest brak suwerenności. Entuzjazm naszego pokolenia z czerwca 1989 roku był chyba podobny do tego co przeżywali nasi ojcowie i dziadowie w 1918 roku, którzy czynili własnymi rękami Państwo Polskie, wolne i niepodległe. Bieda i toczące się potyczki na granicach ledwo nowonarodzonej Rzeczpospolitej, spory polityczne i naciski zewnętrzne nie przeszkadzały w radości i nie przeszkadzały zapałowi, by wszystko oddać dla umocnienia i obrony Ojczyzny. Pragnienie posiadania własnego państwa było czymś nadrzędnym w planach życiowych Polaków. Udało się w krótkim czasie stworzyć państwowość i budować to wszystko co jest potrzebne społeczeństwu. Jestem dumny z takich przodków i apeluję do obecnego pokolenia: budujmy nasz dom, nie dzielmy się, szanujmy naszą Ojczyznę i nie mówmy o niej źle. Bóg, Honor Ojczyzna to słowa ważne i święte. Historia je zweryfikowała pozytywnie, problem jest właściwie jeden: czy prawda tych słów jest widoczna w naszym życiu tak osobistym jak i społecznym.
