W jednej z audycji radiowych (ja jeszcze słucham radia) rozmawiano na temat przemocy w szkole. Rozmówczynie wskazały na narastający problem przemocy stosowej przez uczniów. Przemoc ta, to nie tylko fizyczne znęcanie się nad słabszym lecz również dokuczliwe czy wyśmiewające osobę teksty w komunikatorach społecznych. Kilka lat temu – jak sobie przypominam – z tego powodu dziewczynka odebrała sobie życie. Okazuje się również, że to dziewczęta częściej dopuszczają się tego rodzaju zachowań. Oczywiście panie przed mikrofonem próbowały sformułować wnioski przeciwstawiające się tego typu zachowaniom. Wnioski jak wnioski – pełne dobrych propozycji, poparte zdobyczami psychologii rozwojowej i pełne życzeń nie do zrealizowania. Niestety w tejże rozmowie brakło mi zwrócenia uwagi na wychowanie etyczne. Rozumiem trudność tego tematu ponieważ ciągle pozostaje bez odpowiedzi pytanie – na czym opierać wychowanie etyczne i kto ma to czynić? Uważny czytelnik odpowie krótko – katecheci, gdyż wiara daje obiektywny system etyczny, zweryfikowany i co najważniejsze - trwały. Zgadzam się z tym zupełnie, tylko jest jedno „ale”, etyka wyrastająca z wiary musi mieć poparcie – najpierw rodziców a później społeczeństwa. Niestety, porażka wysiłków katechetycznych jest wynikiem lekceważenia Boga i Jego zasad. Dzieci i młodzież doświadczają w domu, życiu szkolnym, środowisku czegoś co jest bardzo dalekie od miłości, którą głosił Chrystus. Ponadto wyzbyliśmy się kar w imię nowoczesnego wychowania i dlatego, m. innymi, dzieci nie bojąc się nikogo podejmują działania, od których jeży nam się włos na głowie.
