Komórki dzwonią już wszędzie, nawet przy spowiedzi spowiadający się przerywa wyznanie grzechów, gdyż melodyjka wytrąca go ze skupienia przed Bogiem i musi ją wyłączyć a często czyniąc to pośpiesznie za chwilę słyszy znów swój ulubiony dźwięk. Staliśmy się niewolnikami smartfonów i nie wyobrażamy sobie życia bez nich. Rozumiem to dobrodziejstwo personalnej łączności, ale nie można dać się zniewolić do tego stopnia, że nawet nie możemy się spokojnie wyspowiadać. Ktoś dociekliwy powie – no to przypadek przez zapomnienie. Owszem, może i tak się zdarzyć, ale musimy wypracować w sobie właściwe nawyki. Wchodząc do kościoła wyłączamy lub wyciszamy telefon. Będąc w towarzystwie staramy się nie korzystać z telefonu tylko oddajemy się żywej rozmowie. Uczymy dzieci, że na lekcjach nie ma możliwości a także i potrzeby korzystania z telefonu. Nie rozmawiamy przez telefon bez urządzenia głośnomówiącego prowadząc samochód. Nie zerkamy na smartfona spożywając rodzinny obiad. I można wymieniać jeszcze mnóstwo okoliczności w których telefon powinien być odłożony na bok. Dosyć śmiesznie wyglądają osoby idące ulicą i wpatrujące się w trzymany z wielkim pietyzmem w dłoni smartfon (chyba, że nawigują do kolejnego sklepu z ciuchami). Nie dajmy się zwariować i zniewolić, gdyż przez niewłaściwe korzystanie ze zdobyczy techniki dehumanizujemy się i zatracamy wrażliwość na drugiego człowieka i na kulturę.
